از پرستاری تا طلبگی!

فرصت خوبی بود که با خودم به گذشته فکر کنم که درست سال پیش چه قول و قرار ها با امام گذاشتم ولی .....جز شرمندگی چیزی دیگری نداشتم .....رفتم کمی قبل تر یعنی درست چند ماه پیش از آنگاه بخواهم به حوزه برم

شیفت شب بودم بخش اورژانس...ساعت از ۱۲ گذشته بود هیچ بیماری نداشتیم ..خیلی حاله بدی داشتم البته این حال تازگی نداشت از وقتی که مشغول به کار پرستاری شدم این حالت هر از گاهی مواقعی که تو محیط کار شرایط مساعد نبود ..یعنی بعضی مراعات ها نمی شد ...یعنی اونا که نمی دونستن باید تا این حد مراقبت کنن در روابطشون و همین برای من سخت بود چون من که می دونستم حد و حدود رو و از طرفی دوست نداشتم بگن که بابا این مذهبی ها هم که همه شون اخمو و ....اما همین مراعات کردن من باعث میشد که خودم هم از خط قرمز ها بگذرم ....محیط کار برام عذاب آور شده بود ....خلاصه اون شب تو خلوت بخش با خودم خلوت کردم متوسل شدم به آنجا که گدا را پادشاه میکنن....صبح بعد از شیفت رفتم حرم به امام گفتم از بچهگی زیارتت میام یک روز تو عالم بچهگی قبولی در امتحانات رو از شما خواستم کمی که بزرگتر شدم قبولی در کنکور بعد ازدواج بعد شغل اما حالا که همه اینها رو به من کرم کردی باز انگار هیچی ندارم ....

بعد سلام دادم و از حرم خارج شدم رفتم پیش یکی از رفقام ...من قبلا هم تجربه کرده بودم که امام بعضی مواقع  حرف هاشون رو از زبان دوستانش با ما میزنند این بار هم این اتفاق به فاصله ساعتی بعد از سلام دادن من  توسط یکی از ارادتمندان شان که از رفقای خودم بود زده شد ...

  ماجرای حوزه رفتن من مفصل است اما ....